Gobbins Cliffwalk in Ballycarry

Net boven Belfast ligt Ballycarry. Een klein dorp in the middle of nowhere. Hier ligt het Gobbins pad. Dat is een klifwandeling langs de kliffen van Noord-Ierland. Als je geluk hebt met het weer kun je zelfs Schotland zien liggen (spoiler: ik heb Schotland gezien).

Als je heel goed kijkt kun je Schotland zien.

Het was 6:50 uur toen mijn huisgenoot en ik vertrokken uit Dublin. Onze klifwandeling zou pas om 13 uur beginnen, maar de reis naar Ballycarry duurde al gauw 3 uur. Onze eerste trein ging naar Belfast, een reis van 2 uur. De trein zelf was lekker luxe, te vergelijken met de Eurostar. Dus ja, ook inclusief een bar. Wat mij erg opviel tijdens deze twee uur was dat hoe verder naar het noorden ging, hoe groener de omgeving werd. Dat was toch wel even een verademing na al die bebouwing in Dublin.

Eenmaal aangekomen in Belfast hadden we even de tijd om opzoek te gaan naar iets te eten. Het eerste wat we tegenkwamen was St. George market. Een indoormarkt waar ze letterlijk alles hebben. Souvenirs, schilderijen, verse vis, afhaalburgers, fudge, honderden soorten kaas en, jawel, zelfs poffertjes! Eerlijk toegegeven, om 10:30 uur hadden mijn huisgenoot en ik nog niet zoveel zin in dit eten. Dus liepen we door. Uiteindelijk besloten we om een broodje te gaan eten bij de Starbucks. We moesten tenslotte iets eten, voordat we een drie uur durende wandeling gingen maken.

De city hall van Belfast

Eenmaal op de de trein naar Ballycarry gestapt, kwamen we langs nog veel meer groene velden en we reden zelfs een stuk over open water. Het treinstation lag aan een weg, ik denk aan de hoofdweg van Ballycarry. Als je om je heen keek zag je niets anders dan groen en een getijderivier die op dat moment eb was. Het deed mij even denken aan de vakantie in Engeland een aantal jaar terug. Daar was namelijk ook veel groen en waren er stenen muurtjes gebouwd langs de autoweg, dat was hier net zo.

Na 20 minuutjes lopen, kwamen we aan bij het bezoekerscentrum van de Gobbins Cliffwalk. Onze tassen moesten we in kluisjes stoppen en we moesten ervoor zorgen dat je helm goed paste. We kregen een korte briefing over de veiligheid van het pad. De helm mocht absoluut niet af. De kans dat er stenen vallen of dat je je hoofd stoot blijft toch altijd aanwezig en het laatste deel van de wandeling was afgesloten. De laatste brug was namelijk beschadigd door een storm een paar weken geleden en de gemeenteraad had besloten dat deze brug gesloopt zou worden in plaats van gemaakt. Onze guide Brian vertelde ons dat hij dat jammer vond, aangezien je vanaf die brug de puffins kon zien. Dat zat er nu niet in, maar veiligheid gaat voor. Hij vertelde daarbij ook dat de brug veranderd gaat worden in een uitkijkplatform. Dus mocht je deze wandeling ook willen maken, dan kun je de puffins waarschijnlijk wel zien. Al zou ik dan wel aanraden om over een jaar of twee te gaan, dan is de kans groter dat het platform klaar is dan wanneer je nu gaat.

De wandeling begon rustig. De paden waren relatief breed en vlak. Je keek uit op de zee en in de verte, op 16 miles afstand (zeg maar 25,75km) lag Schotland. Het was enigszins mistig, maar ik heb Schotland toch gespot! Na de eerste brug te hebben gepasseerd, werden de paden smaller en kwamen er meer hoogteverschillen in. Wel waren er een soort trappen uit het steen gehakt, waardoor het relatief makkelijk was om omhoog te komen.

Halverwege de wandeling moet je door een grot heen. Het was maar een kort stuk, maar het was er wel pikkedonker. Er hingen wel lampjes, maar dat hielp niet veel. Als je de trap was opgelopen kwam je uit bij een klif waar honderden meeuwen wonen. Het geluid was oorverdovend en ik was er erg blij mee dat ze over de brug een overkapping hadden gemaakt. Dan werd je tenminste niet bescheten door deze meeuwen.

De meeuwen waren het laatste stuk van de wandeling. Dit betekende dat je de hele weg weer terug moest lopen om naar huis te gaan. Er was namelijk geen andere weg. Dit zou nog wel worden gemaakt.

Voordat je überhaupt bij de paden komt, moet je een lange en steile weg naar beneden afleggen. Uiteraard moesten we die ook weer oplopen, dat was een heftigere uitdaging dan de wandeling zelf.

Bezweet en uitgeput kwam ik boven aan. Ik moet zeggen dat ik het platte Nederland toen heel erg waardeerde.

Na de wandeling gingen mijn huisgenoot en ik terug naar de trein, niet wetende dat die maar een keer in de anderhalf uur ging, maar we hadden geluk. De trein kwam er net aan rijden. Deze ging weliswaar de verkeerde kant op, maar daarna zou die terugrijden naar Belfast. We hadden de hoop dat we nog tijd over zouden hebben om Belfast te ontdekken, maar helaas hadden we maar een uur de tijd voordat onze trein naar Dublin zou vertrekken. Dat zou dus een andere keer worden.