Het einde komt in zicht

Mijn laatste maand in Dublin is aangebroken. Nog 23 dagen en dan zit mijn Ierland avontuur er officieel op, maar ik heb nog absoluut geen zin om te gaan.

4 maanden lang woon ik nu in Dublin. Het is een heel leerproces geweest, een proces van doorzetten en genieten. Vooral genieten. Nu mijn laatste maand is begonnen is dat genieten iets wat ik extra veel probeer te doen. Ik probeer elk klein detail in mij op te nemen; hoe de zon weerkaatst tegen de gebouwen tot dat toilet dat nog steeds voor het raam staat in het hotel.

Ik moet zeggen dat mijn agenda nog vol staat met plannen. Zo ga ik zaterdag op toer naar het zuiden en westen van Ierland, zit er nog een Van Gogh Experience aan te komen, ga ik ook nog op toer door Noord-Ierland, komt er een vriendin langs en ga ik eindelijk de wandeling maken die al 4 maanden op mijn to-do-lijstje staat; de wandeling van Bray naar Greystones.

Het nadeel van een volle agenda is dat de maand ook sneller voorbij lijkt te gaan en mijn terugreis daardoor sneller dichterbij komt. Het feit dat mijn stage over twee weken klaar is, helpt daarbij ook niet echt mee. Gelukkig weet ik dat dit niet de enige en laatste keer is dat ik in Ierland ben, zeer zeker niet! Tenslotte ga ik nog met m’n zus Annouck backpacken van Dingle naar Dublin (al zegt mijn collega nu al dat wij hem altijd mogen bellen als we gered moeten worden). Daarnaast zijn er nog teveel plekken in Ierland die ik wil zien, plekken waar ik helaas niet met het openbaar vervoer kan komen.

Met dat in mijn achterhoofd, geniet ik van mijn laatste weken hier. Geniet ik nog even van de omgeving, de mensen en van mijn vrijheid, voordat het ‘normale’ schoolleven weer verder gaat.