Het is niet altijd rozengeur en maneschijn

Voor vijfeneenhalf dag woon ik nu in Dublin. Niet eens aan de andere kant van de wereld. Sterker nog, het is maar 1200 kilometer van huis, om even precies te zijn. Toch voel ik mij nu even heel klein. Eerlijk gezegd heb ik geen idee waarom ik hier zit. Geen idee wat mij bezielde om 1200 kilometer verderop te gaan wonen. Wonen in de achtertuin voelt op dit moment veel aantrekkelijker.

Nog nooit heb ik mij zo eenzaam gevoeld als gisteren. Dat ik er een heel pakje zakdoeken doorheen heb gejaagd, zegt denk ik genoeg. Je had gelijk mam. Ik had meer, veel meer, pakjes zakdoeken moeten meenemen. Twee stuks is bij lange na niet genoeg.

Ik had niet verwacht dat het zo zwaar zou worden. Zo zwaar dat ik zelfs al heb gekeken of ik deze week nog het vliegtuig naar huis terug kan pakken. Het feit dat ik weet dat ik mijn stage ook vanaf Nederland zou kunnen doen, maakt dat idee alleen maar aantrekkelijker. Om gewoon in mijn eigen, vertrouwde omgeving te werken. In een omgeving waarvan ik weet dat er altijd wel iemand is waarmee ik kan praten, al dan niet met de kat.

Het is normaal, het hoort erbij. Het verlangen naar huis. Het avondeten dat voor je klaar staat, het rumoer als iedereen thuis is en het gejank van de katten als ze honger hebben. Hier is het stil. Zie ik op een dag bijna niemand en het enige contact dat ik heb gaat via de email en de sociale media. Ja ik mis mijn omgeving. Ja ik wil naar huis en ja het gaat ook weer over. Het komt goed, ik ben hier niet alleen in. Zelfs als het voelt alsof dat wel zo is.