Laat nooit je sleutel achter!

Het zal je maar overkomen. Je laat je sleutel liggen in je kamer. De sleutel die je werkelijk voor alles nodig hebt. Om het terrein op te komen, je gebouw in te komen, toegang te krijgen tot je appartement en tot je slaapkamer. Zonder die sleutel ben je nergens!

Uiteraard heb ik, jawel, vandaag mijn sleutel laten liggen in mijn kamer en de deur dicht gedaan. Mijn kamer is niet meer toegankelijk. Niet voor buitenstaanders, maar ook niet voor mij. Ik dacht even snel naar de beheerder van dit terrein te lopen die een kantoortje naast mijn gebouw heeft. De deur van het gebouw valt achter mij dicht. Ik kijk door het deurraampje en de beheerder is niet in zijn kantoor. Ik loop een rondje over het terrein, misschien is hij daar ergens. Helaas, nergens te bekennen. Ik besluit de organisatie die deze kamers verhuurt te bellen, dat gaat tenslotte sneller dan mailen.

‘’Did you email him?’’

Nee uiteraard niet. Ik wist uit ervaring dat antwoord krijgen lang zou gaan duren, aangezien ik hem vorige week heb gemaild over gebreken in dit huis en hij nog steeds niet heeft geantwoord.

‘’You should email him.’’

Verder dan dat komt de mevrouw aan de telefoon niet. Oké, ik email wel. Na tien minuten email ik nog eens en nog eens. Niets.

Nogmaals bel ik naar de organisatie.

‘’Did you email him?’’

Ja, drie keer in de afgelopen 20 minuten! Als ik vraag of ze niets anders kan doen, zoals hem persoonlijk bellen blijft ze maar herhalen dat ik moet emaillen, emaillen en emaillen. Hoewel ze zelf een telefoonmiep is, geloof ik niet dat ze het concept bellen goed begrijpt.

Meerdere studenten lopen langs mij heen en telkens weer vraag ik of zij toevallig in blok A wonen.

‘’No sorry, but someone will walk by and live there.’’

‘’Sorry no and I can’t open it, good luck girl!’’

Allemaal heel aardig, maar ik schiet er niets mee op. Ik bel nog eens naar de organisatie. Madam de telefoonmiep besluit dat het tijd is dat zij maar eens actie onderneemt….. door te emaillen!

‘’I’ll make an emergency out of it.’’

Tuurlijk mijn vingers vriezen van mijn handen af, maar maak jij er maar een noodemail van. Doe je ding.

Ik loop voor de deur van mijn gebouw te ijsberen. Ik moet toch op een manier warm blijven in deze ijzige wind. Dan komt er een jongen naar de deur lopen. Hij is bepakt en bezakt, maar hij komt van binnen en kan dus de deur voor mij open maken! Zodra hij de deur uitstapt, wring ik mijzelf naar binnen. Loop in een soort drafje de trappen naar mijn verdieping op en druk op de deurbel. Mijn huisgenoten zijn thuis, dat heb ik gezien. Niemand doet open. Geïrriteerd druk ik nog drie keer op de bel en dan wordt er wel opengedaan. Ik loop naar binnen en loop naar mijn deur. Die bleek nog gewoon open te zijn….