Mijn eerste maand in Dublin

Een maand geleden was ik enorm zenuwachtig. Het zou namelijk nog drie dagen duren voordat mijn grote avontuur zou beginnen. Drie dagen en dan zou ik de tijd van mijn leven krijgen. Ierland zien, mensen ontmoeten en levenslange vriendschappen sluiten. Ik was zenuwachtig voor wat deze vijf maanden mij zouden brengen. Uiteraard zou het wel goed komen.

Nu zit ik hier al een maand en het is nog niet helemaal gelopen zoals ik had verwacht. Een beschimmelde kamer, geen sociale contacten, de omgeving die behoorlijk troosteloos was, het niet ontmoeten van nieuwe mensen en het dagelijks kijken of ik niet gewoon mijn vliegticket kon omzetten naar de eerste de beste vlucht die naar Nederland ging.

Gelukkig ben ik vorige week verhuisd! Ik ben gaan wonen in een studentenhuis in de Docklands van Dublin. Barretjes, restaurants, winkels genoeg! Dit studentenhuis deel ik met ongeveer 900 andere mensen, dus ergens zal vast wel iemand rondlopen waar ik het mee kan vinden.

Mijn appartement deel ik met twee Spanjaarden, een Portugees en drie Fransozen. Het meest trek ik op met de Fransozen. Als we elkaar zien zeggen we hoi en vragen we naar elkaars dagen. Meteen daarna wordt er geswitcht naar Frans. Ik begrijp het. Het is tenslotte makkelijk om Frans met elkaar te praten, maar een beetje moeite steken in je Engels wordt ook wel gewaardeerd. Toch moet ik zeggen dat ik allang blij ben dat er überhaupt rumoer is, maar een praatje zo nu kan echt geen kwaad.

Ik weet het, ik zit nog geen week in deze nieuwe kamer. Geef het wat tijd. Absoluut, eens! Ik heb ook geen zin om bij de pakken neer te zitten, dus heb ik een deal met mezelf gemaakt (jawel, vijf minuten geleden om precies te zijn). Ik ga proberen om meer mensen te ontmoeten. Maak een praatje in de lift (zes verdiepingen omhoog met de trap gaat me iets te ver), vraag aan de receptionist wanneer er een evenement is en ga daar naartoe. Loop rond in het gebouw en spreek gewoon mensen aan. Eerlijk toegegeven, dit is een behoorlijke stap die ik ga nemen, maar wel een stap die nodig is.

Natuurlijk bestond deze maand niet alleen uit slechte dagen. Zeker niet! Ik heb zelfs al iets van mijn bucketlist af kunnen strepen: het bezoek aan Glendalough. Papa en mama kwamen een weekend langs en samen hebben we Dublin ontdekt. Geluncht bij Ann’s Bakery, gestruind door Grafton Street, Book of Kells bezocht, taartjes gegeten, whisky geproefd en een overheerlijke hamburger gegeten!

Gisteren heb ik een wandeling gemaakt over de Docks van Dublin en heb ik eindelijk de donut gekocht die mij als sinds mijn aankomst hier zit aan te staren.

Het komt erop neer dat deze maand een aardige achtbaan aan emoties was. Het was en is pittig. Ik moet stevig in mijn schoenen staan, maar ik weet ook dat ik niet alleen ben. En opgeven? Nee, dat zit er niet in.