Pijnlijke voeten en zere schouders in Scheveningen

Het is stil in huis als ik wakker word van de muziek Dance of druids van Outlander; mijn wekker. Het is zondag en vandaag vertrek ik met mijn beste vriendin Sabine naar Scheveningen. We zullen elkaar ontmoeten op het centraal station Utrecht, maar tot die tijd ben ik op mezelf aangewezen. Ik sta op en maak me klaar. Nog voor ik vertrek controleer ik mijn tas voor de derde keer, heb ik alles? Paspoort, geld, tandenborstel? Ja, daar lijkt het wel op. Ik zeg mijn ouders gedag, geef de katten nog een knuffel en stap de deur uit. Ondanks het relatief vroege tijdstip (8:50 uur) is het niet koud. Het is een prima temperatuur om lekker door te lopen naar het station die een paar kilometer verderop ligt. Ik ben nog geen tien minuten aan het lopen of het schiet me te binnen dat ik wél iets vergeten ben. Mijn zonnebril! Meteen keer ik om en haast me terug naar huis. Ik ben dan wel een half uur voor het vertrek van mijn trein vertrokken, maar ik wist niet hoelang ik erop zou lopen. Gelukkig ligt mijn zonnebril in de gang en kan ik hem snel weggrijpen. Ik noem dit een goede start van een heerlijk weekend.

Ik kom op tijd aan op het station en hoef nog geen vijf minuten te wachten op mijn trein. Terwijl het nog stil is op het perron, wordt er in de trein druk gepraat. Ik doe mijn oortjes in en start de muziek. Het landschap om mij heen flitst voorbij. De huizen verdwijnen en er wordt ruimte gemaakt voor een beetje groen. Al na twintig minuten kom ik aan bij Apeldoorn, mijn overstap. We hebben vertraging opgelopen en dat betekent dat ik één minuut de tijd heb om bij perron 1 te komen. Het scheelt dat Apeldoorn een klein station is en dat mijn trein naar Den Haag ook te laat aankomt. Mijn reis wordt voortgezet. De gebouwen maken wederom ruimte voor weilanden en open velden. De zon schijnt fel en in de trein hoor ik alleen wat geroezemoes door mijn muziek heen.

‘’Ik zit ergens in het midden, naast de stiltecoupe.’’ App ik, zoals beloofd, naar Sabine.

De trein rijdt Utrecht centraal binnen en het is druk op het station. Sabine, die zie ik nergens.

‘’Ik ben te ver naar voren denk ik’’ appt ze mij.

Niet veel later zie ik een meisje met een knaloranje trui en een grote grijns op haar gezicht naast het raam staan. Daar is ze dus. Ze stapt de trein in en ploft naast me neer. Terwijl wij druk kletsen over onze vakanties, studies en familie rijdt de trein weer door. Na wat lijkt, vijf minuten, passeren we Gouda en rijden we Den Haag Centraal binnen. We verzamelen onze spullen, bestaande uit twee tassen en een camera, en stappen het perron op. Het verbaast mij dat het druk is op het station terwijl het zondag is.

Al lopend vertelt Sabine mij dat ze nog nooit in Den Haag is geweest. Dat verbaast mij. Ik ben hier al een flink aantal keren geweest, zowel met school als met mijn ouders en zussen. Als ik dan met hen naar Den Haag ga dan gaan we meestal shoppen om daarna de auto te pakken naar Scheveningen. ’s Avonds bezoeken we meestal een musical, de laatste die ik heb gezien was de Lion King in 2016. Deze twee plaatsen zijn voor mij aan elkaar verwant, Den Haag wordt altijd vervolgd door Scheveningen.

Hoewel ik nog nooit met de trein naar Den Haag ben gereisd, vertrouwt Sabine er volledig op dat ik de weg naar de stad weet. Dat is nou een slechte keuze. We besluiten om de bordjes te volgen en stiekem loop ik ook achter de mensen voor ons aan, in de hoop dat zij ook naar de stad gaan. Het centrum nadert en ik begin het te herkennen. We lopen langs het Mauritshuis en lopen dwars door het Binnenhof. Ik wijs Sabine aan waar op het Binnenhof de Eerste en Tweede Kamer zitten. Ik vertel haar dat ik deze twee politieke ruimtes niet erg bijzonder vind, zeker de Tweede Kamer niet. Deze is qua interieur maar saai.

Nog druk pratend over de Kamers, Michiel de Ruyter en Frank Lammers, die Michiel de Ruyter speelt in de Nederlandse film, zien we de Gevangenpoort. Dit is tegenwoordig een museum, maar werd vanaf ongeveer 1420 tot 1828 als gevangenis ingezet. Vandaar ook de naam de Gevangenpoort. Sabine en ik zijn allebei geïnteresseerd in geschiedenis en ik vind oude gevangenissen nog eens extra interessant. We besloten om te kijken of het museum open was, maar het zou pas om twaalf uur openen. Gelukkig zit er vlak naast de Gevangenpoort een leuk terras waar je lekkere appeltaart hebt.

Na een uur lopen we weer terug. Nu zijn de deuren wel open, maar zitten we met een nieuw probleem. De eerst volgende datum dat we terecht kunnen is volgende week dinsdag. Tja, dan zijn we er niet meer.

Het is inmiddels aardig warm geworden en de zon schijnt fel. Ons bezoek aan de Gevangenpoort wordt veranderd in een bezoek aan de H&M om een korte broek te vinden. Al struinend door Den Haag kijken we wat deze stad ons te bieden heeft. Kledingwinkels, boekenwinkels, hotels en restaurants.

‘’Laten we naar Scheveningen gaan’’ stelt Sabine voor.

Normaal gesproken zou je denken dat je de tram pakt naar Scheveningen, maar wij gaan lopen. Google maps laten we achterwege. We proberen de rode bordjes te volgen die ons naar Scheveningen zouden moeten leidden, maar in eerste instantie komen we de stad niet uit. We blijven zo in rondjes lopen. Dan zien we een bordje waarop staat ‘Scheveningen 3 km’ met een pijltje rechtdoor, we volgen het.

Nog voordat we de stad uit zijn staat er een grote kerk midden in een wijk. We zijn nieuwsgierig en gaan naar binnen. Het blijkt een katholieke kerk te zijn. Aan de muren hangen schilderijen van de lijdensweg van Jezus Christus. Vooraan, hoog en in het midden van de muur hangt een groot standbeeld van Christus aan het kruis. In de kerk zijn nog twee andere vrouwen aanwezig. Een van hen zit op een bankje voor haar uit te kijken, de ander knielt neer voor een altaar en vouwt haar handen samen. Vrijwel overal waar je kijken kan staan aangestoken kaarsen, ook Sabine heeft er een gebrand. Voor haar opa, vertelt ze.

Eenmaal de stad uit lopen we langs verschillende ambassades. Jemen, Ierland, Turkije, Frankrijk. Als maar lopen we door, hopend dat we de goede richting uitgaan. Na ongeveer driekwartier lopen zie ik een groot kasteelachtig gebouw staan. Het blijkt het Vredespaleis te zijn. Natuurlijk zegt ons dat niets, maar op het bijbehorende bordje staat dat je zowel het paleis als de tuinen kan bezichtigen. Niet dus. Alleen het informatiecentrum kan is open. Nog steeds weet ik niet wat het Vredespaleis precies is en mijn nieuwsgierigheid groeit, dus gaan we het informatiecentrum binnen. Blijkbaar dient het Vredespaleis als Internationaal Gerechtshof van de Verenigde Naties, Academie voor Internationaal Recht, Permanent Hof van Arbitrage, bibliotheek en als de Carnegie Stichting. Kort gezegd worden er in het Vredespaleis internationale oplossingen gezocht voor eventuele politieke meningsverschillen.

Voor de poorten van het Vredespaleis is een stenen bank gemaakt en wij stoppen even om te pauzeren van onze wandeling. Genietend van de warmte en de zon puffen we uit. Na een halfuur hijsen we onze rugzakken weer op onze schouders en stappen we weer door, op weg naar Scheveningen.

Rond vier uur zijn we dan eindelijk aangekomen bij ons hotel. We dumpen onze tassen in de kamer en frissen ons op. Even later vertrekken we naar het strand. We hebben trek en de geur van frituurvet trekt ons naar een frietkraam. We bestellen een friet en een fles cola die we samen kortjan maken op de trappen. Al veel te snel is het eten op en maken we een wandeling door Scheveningen. De stad zelf is een beetje teleurstellend. In vergelijking met wat er op het strand te doen is, valt zeker de hoofdstraat tegen. Het is een straat met enkele restaurants en een Jumbo city. Daarmee is alles ook wel gezegd.

Sabine en ik schuiven aan op het terras van een strandtent. Urenlang zitten we op het terras, genietend van een pizza en een biefstuk. Pas om tien uur vertrekken wij, maar we gaan niet meteen naar het hotel. We lopen langs het water en kijken hoe de terrassen worden binnengehaald, hoe de nacht in Scheveningen begint te vallen. Er is bijna niemand meer te bekennen op het strand. De wind waait hard en we krijgen het koud. Tijd om naar het hotel te gaan.

Het is half tien als we de volgende dag wakker worden. Het is kil en nat buiten. De zomer lijkt nu meer op herfst. Al gauw lopen we weer over de straten naar het strand, op zoek naar een lekker ontbijt. De wind snijdt en het begint steeds harder te regenen. Onze zoektocht naar een leuk restaurant wordt gestaakt. We lopen het eerste restaurant binnen die we tegenkomen en hopen op het beste. We hebben geluk. Het ontbijt is, in tegenstelling tot het weer, wel lekker. Drie American pancakes met rood fruit voor mij en drie wentelteefjes voor Sabine. Zodra we ons ontbijt op hebben en de regen mindert, wandelen we naar de pier. Eenmaal op de brug van de pier kan Sabine haar geluk niet op. Er staat een apparaat die een muntje van vijf eurocent bedrukt met een afbeelding van de pier. Sabine die verzamelt deze bedrukte muntjes. Helemaal blij met haar nieuwe aanwinst lopen we verder de pier op. De golven slaan in op de palen van het reuzenrad en bedelven de surfers in het water. Inmiddels begint het ook weer harder te regenen. Een paraplu heeft geen zin, daarvoor waait het te hard. We lopen nog een stuk over het strand, maar besluiten toch om Scheveningen in te ruilen voor Den Haag. Deze keer nemen we wel de tram. We rijden langs het Circustheater en Madurodam. Binnen een kwartier zijn we in Den Haag. Ons laatste winkelbezoek in Den Haag wordt de Bijenkorf. We kijken daar rustig rond en zijn voornamelijk te vinden bij de boeken. Langzaamaan wordt het tijd om terug te keren naar huis. We zetten onze route voort naar het centrale station, maar nemen nog wel een tussenstop bij het hertenkampje dat daar naast staat. Daar zitten we dan. Twee meiden met volle rugzakken voor zich uit starend. Een fantastisch weekend komt zo veel te snel aan zijn einde.