St. Patricks Day Dublin, 2022

Het is 17 maart 11 uur. Dublin kleurt groen. Mensen van heide en ver staan op elkaar gepropt langs O’Connell Street. Nog een uur en dan is het zover. Dan gaat St. Patricks Day echt van start.

Samen met een medebewoner, een vriendin van haar, mijn huisgenoot Guillaume en zijn ouders sta ik midden op O’Connell Street. Normaal gesproken staat deze weg vol met bussen en fietsers die langs je heen zoeven. Nu staat het vol met mensen die allemaal in het groen zijn gekleed. Groene truien, groene make-up, groene sokken en niet te vergeten; de groene, hoge mutsen. Ze staan met elkaar te kletsen, genieten van gillende kinderen en ze zijn voornamelijk andere mensen aan het bekijken.

Om 12 uur duwt een vrouw haar zoon van een jaar of zes naar voren. De mensen om mij heen en ik geven hem de ruimte om vooraan te komen, zodat hij de parade kan zien. Zijn moeder denkt daarentegen dat zij en haar vrienden ook alle ruimte krijgen om er te komen staan. Telkens schuiven we een beetje op. Gelukkig werkt dat redelijk in mijn voordeel. Mijn zicht op de parade is nu veel beter.

Dan horen we de eerste muzieknoten. Het geluid van trompetten, trommels, fluiten en zelfs doedelzakken komt onze kant op. Ik heb nogal hoge verwachtingen van de parade. Dit is de eerste St. Patricks Day parade in twee jaar en de organisatie had beloofd dat het extra groot zou zijn. Ik ben benieuwd hoe ze dat zullen doen. Het orkest komt langs ons heen, gevolgd door de Dublinse politieagenten, militairen, brandweerlieden, ambulancebroeders, veteranen en ga zo maar door. Ieder cruciaal beroep komt langs. Ze worden gevolgd door meerdere orkesten van scholen en van wijkcentra. Twee winnaressen van, ik geloof, de olympische spelen rijden langs, cheerleaders uit Illinois treden op, acteur John C. Reilly komt voorbij, gevolgd door draqqueens, een aantal paradewagens en de organisatie die sporten voor kinderen promoot. Hierbij moet je kinderen voorstellen die een grote bol op hun hoofd dragen in de vorm van een voetbal, basketbal of tennisbal. Het zag er nogal sneu uit.

Na twee uur stil te hebben gestaan en te hebben gediend als statief voor de man achter mij, was de parade voorbij. De menigte week uiteen. De pub in, hoogstwaarschijnlijk. Al met al was het nogal teleurstellend. Ik had meer verwacht. Als ik dit bespreek met mijn vrienden zijn ze het met mij eens. Later hoor ik zelfs dat Sean, een van mijn vrienden, na tien minuten al is weggelopen. Dat zegt genoeg lijkt mij.

Samen met mijn medebewoner, haar vriendin en Guillaume besluiten we om de andere groep op te gaan zoeken. Die groep bestaat uit acht andere Fransozen en zijn allemaal de klasgenoot van Guillaume. Zij bleken op zoek te zijn gegaan naar een rustige McDonalds, zodat we even wat konden eten.

Na twintig minuten te hebben gelopen, komen we aan bij de McDonalds. Het is er megadruk, maar er is eten. Ik bestel een wrap, een milkshake en een muffin. 40 minuten later, ontvang ik het eindelijk. Ze waren mijn bestelling vergeten.

Zodra het eten naar binnen is gewerkt, lopen we richting Temple Bar.

Het eindelijk tijd om een drankje te doen in de pub!