Van Amsterdam naar Londen en verder

Dag 1: zenuwen zoveel je er maar kan hebben

Daar ga ik dan. Mijn vijf maanden durende reis kan eindelijk beginnen. Vijf maandenlang zal ik stage gaan lopen bij een lokale krant. Ik heb besloten om met de trein naar Dublin te reizen. Lekker duurzaam en het is een goede start van mijn nieuwe blog. Met het vliegtuig gaan zou wel makkelijker zijn. Geen gedoe, zo’n anderhalf uur vliegen en je bent er. But where’s the fun in that?

Het begon allemaal in Amsterdam. 26 januari, 14:00 uur. De trein is net vertrokken, de laatste tranen zijn gelaten en de knuffels zijn uitgedeeld. Mijn zenuwen nemen het over. Ik voel mijn handen trillen en ik voel kriebels in mijn buik. Vlinders, maar dan zonder de verliefdheid. Ik zet mijn koptelefoon op en start de muziek. Het meisje met een Koreaans uiterlijk naast mij leest haar boek. Er klinkt een bel en de host van de dag roept om dat hij zo blij is dat mijn medereizigers en ik hebben gekozen voor de Eurostar. Hij zal, samen met zijn collega, beschikbaar zijn voor al onze mogelijke vragen. Mijn muziek speelt verder en ik probeer naar buiten te kijken. We zijn Amsterdam nog niet uit of onze host komt al langs.

‘’De stoelen zijn dubbel geboekt. Ik moet jullie helaas verplaatsen.’’

Dit blijkt gelukkig in mijn voordeel te zijn. Ik krijg een plekje direct naast het raam aangewezen. Precies zoals gehoopt. Voor de derde keer start ik de muziek en staar naar buiten. Het uitzicht valt helaas wat tegen. Rotterdam is vooral zakelijk en hoog, maar wel netjes onderhouden in tegenstelling tot België. Voordat we Brussel nog maar bereikt hebben, passeren we meerdere dorpen en steden en vrijwel overal is het hetzelfde verhaal. Huizen die op instorten staan of al zijn ingestort. In Lille is het net zo. Pas in Calais begon de omgeving te veranderen, maar ja dan ga je de tunnel in. Een donker gat, slecht bereik en toch intrigerend. Het idee dat je je 75 meter onder zeeniveau bevindt is toch bijzonder. De vissen zwemmen letterlijk om je heen, ook al zie je daar niets van.

Binnen de kortste keren hebben we het Verenigd Koninkrijk bereikt en dat merk je! Groen, heuvels en, jawel, de zon! Een verschijnsel wat ik al lang niet meer heb gezien en wat een welkome verrassing is na al die grauwe dagen.

Ik geniet ervan. Alleen reizen is zo slecht nog niet.

Als we Londen bijna binnen rijden, word ik toch weer een beetje nerveus. Heb ik alle papieren wel goed ingevuld? Wat moet ik zo doen en waar moet ik heen? Ik adem eens diep in. Alles wat ingevuld moest worden heb ik gedaan en verder zie ik het wel. Zoals mijn zus altijd zegt: follow the meute.

Binnen 10 minuten sta ik met een loodzware koffer, een grote rugzak en een tas vol eten op het station van ST. Pancras. Geen controles, geen gedoe. Ik loop door het station opzoek naar een machine waar ik mijn treinticket voor de volgende dag op kan halen. Terwijl ik om mij heen kijk, herken ik het restaurantje waar ik met mijn ouders en mijn zus Deirdre heb gegeten toen wij een aantal jaar terug Londen bezochten. Deze herkenning maakt mij aan het lachen en dat lucht op.

De ticketmachine bevindt zich in een klein winketje in het station. Ik print mijn kaartje, of eerder gezegd kaartjes uit. Voor één treinrit en één tocht met de boot ontvang ik vier verschillende kaartjes, maar op geen staat waar ik morgen moet wezen. Ik loop naar de balie en vraag het aan de vrouw die erachter zit.

‘’You need to get to Euston.’’

Zover kwam ik nog, dát staat tenslotte wel op het kaartje. Als ik vraag op welk perron ik dan moet zijn, kijkt ze me raar aan en benadrukt nogmaals dat ik naar Euston moet. Oké, prima. Dat is dan maar zorg voor morgen. Ik open mijn Google Maps en ga opzoek naar het hotel waar ik verblijf. Het is inmiddels 18 uur. Tijd om wat te eten en om daarna te gaan slapen.