Van Londen naar Dublin

Dag 2: check, check, dubbelcheck

Zodra de klok acht slaat pak ik mijn koffer en verlaat het hotel. Met spierpijn in mijn armen sleep ik de koffer achter mij aan. Deze keer zou mijn trein vanaf Euston Station vertrekken. Weer pak ik Google Maps erbij om mijn weg te kunnen vinden, maar vandaag is Google mij niet zo goedgezind. Ik volg het pijltje van Google, maar verloor daarbij mijn eigen oriëntatie. Niet dat ik Londen zo goed ken, maar het is toch wel handig om in de gate te houden waar je bent. Ik stop en kijk om mij heen, niet wetende waar ik heen moet. Gelukkig staat daar een man een sigaretje te roken die dat doorheeft.

‘’Do you need any directions miss?’’

Dat antwoord was een oorverdovend ja. Bleek nou, dat ik mij moest omdraaien, rechtdoor moest lopen en dan praktisch gezien tegen het station aan zou lopen. Fijn, Google. Bedankt! Zo vervolgde ik mijn weg, naar het station die een paar 100 meter verderop stond.

Eenmaal binnen was er een nieuwe uitdaging. De vertrekperrons van alle treinen stonden aangegeven op grote, elektrische borden. Het deed mij denken aan de borden die je altijd ziet op beurzen. Om het mij niet makkelijker te maken dan dat het al was, stond mijn trein er niet tussen. De mannen van het information point vertelden mij dat ik de trein richting Glasgow moest hebben en dan moest overstappen in Crewe. De controleurs van de treinticket bevestigden dat. Ik had nog een uur de tijd, voordat mijn trein zou vertrekken. Ik haalde een warm croissantje en een chocoladebroodje bij een van de vele winkeltjes die zich op het station bevinden. Ik vond een mooi plekje waar ik een goed overzicht had van alle Londenaars die zich haasten om hun trein te halen. Hier kon ik mij prima vertoeven.

Toen de trein eenmaal binnenreed liep ik naar mijn stoel. Rijtuig B stoel 32, lekker naast een groot raam. Toen kwamen er een vader en zoon aan, zij hadden ook stoel 32 gereserveerd. Weer een dubbel geboekte stoel, maar gelukkig lieten zij mij voor deze 1.5 uur zitten.

Eenmaal in Crewe moest ik opzoek naar mijn volgende trein die richting Holyhead zou gaan. Ik besloot het te vragen aan een van de conducteurs. Ik werd gewaarschuwd dat ik nog maar een paar minuten zou hebben, voordat die trein vertrok. Die trein zou vertrekken op spoor 12 en daar kwam je alleen door naar het einde van het perron te lopen, de lift naar boven te pakken, vervolgens een andere lift weer naar beneden te nemen en dan zou ik er zijn. Doe dat maar eens op een station dat je niet kent, terwijl je 3 minuten de tijd hebt. Ik heb daardoor mijn trein gemist. Dat werd een uur wachten. Het station was relatief saai. Er waren geen winkels of eettentjes en het tochtte daarbinnen behoorlijk.

Nadat ik 30 minuten uit mijn neus had zitten boren, vond ik het tijd om naar perron 12 te lopen. De trein stond er gelukkig al. Met de hulp van een medepassagier sleepte ik mijn koffer naar binnen en stopte die vervolgens in een te klein vak die was gemaakt voor, zogenaamd, groot bagage. Weer ging ik zitten op stoel 32 in rijtuig B, maar het bleek dat deze ook was gereserveerd voor een ander stel. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik mij dat stoel 32 wel voor mij gereserveerd was, maar dan wel in de gemiste trein…

De route die de trein naar Holyhead aflegde was wel de mooiste tot nu toe. We passeerden groene landschappen, paarden, schapen en uiteraard de zee. Wales heeft het blijkbaar allemaal.

Twee uur later kwam ik aan in Holyhead. Ik zou nog twintig minuten hebben, voordat de boot zou vertrekken. Tijd zat, dacht ik. Ik wist alleen niet dat de gate al 30 minuten van te voren dicht zou gaan en zo miste ik ook nog mijn boot. Daar sta je dan met je veels te zware koffer, rugzak en een tas verloren op een verlaten station. De volgende boot zou pas om 2:40 vertrekken.

Een van de medewerkers van Stena Line zag mij hopeloos om mij heen kijken. Hij vertelde mij dat ik wel met hen mee mocht varen, ik moest dan alleen even mijn ticket omwisselen. Meneer, ik weet niet wie je bent, maar je was wel even mijn reddende engel! En zo gezegd zo gedaan. Ik gaf mijn koffer aan een andere medewerker, hij zou zorgen dat ik mijn koffer in Dublin weer kon ophalen. Natuurlijk moest mijn koffer wel eerst door de douane en, gelukkig, legde hij de koffer voor mij op de band. Ik waarschuwde hem dat hij zwaar was, waar hij later mee instemde. Toen ik vertelde dat ik voor vijf maanden in Dublin zou gaan wonen, begreep hij het wel. Hij wenste mij veel plezier en wees me daarna de weg naar de vertrekhal.

Een halfuur later zat ik op de boot, mijn reiservaringen op te schrijven in mijn notitieblokje.

Eenmaal aangekomen in Dublin stap ik in een taxi die mij naar de incheckplek van mijn kamer zou brengen. Dat was de Spar aan de Shanowen Road. De taxichauffeur was een vrolijke man die mij maar stil vond voor iemand die journalist wordt. Ik moest hem de oren van de kop af vragen. Om eerlijk te zijn had ik daar even helemaal geen zin in. Ik was moe en wilde graag de accommodatie zien die ik voor vijf maanden lang mijn thuis zou noemen. Toch hield dat de chauffeur niet tegen om mij dan maar de oren van de kop te vragen. Waarom Dublin? Wat ga je doen? Voor hoelang? En, jawel, denk ik dat Rusland Oekraïne gaat binnenvallen? Nadat hij mij ervan had verzekerd dat ik een alcoholist zal worden in de tijd dat ik hier ben, zette hij mij af bij de Spar. Na €30 te moeten betalen voor een autorit van twintig minuten, liep ik de Spar binnen. Ik checkte daar in, ontving mijn sleutels en kreeg vervolgens te horen dat ik ergens anders heen moest. Geen kamer die in de buurt was. Nee een kamer die 2.5 km verderop is! Enigszins pissig dat ik nog niet op plek van bestemming was vroeg ik hoever dat lopen was.

‘’You should get a taxi’’, vertelde hij mij.

Hij liet een app zien waarmee ik een taxi kon laten komen, maar deze app werkte niet en hij wilde geen taxi voor mij laten komen, want dan moest hij betalen (al kon ik gewoon met contant betalen, zei hij zelf nog). Teleurgesteld, moe en pissig liepen we naar buiten. Hij zag een taxi die kwam aanrijden en hield hem voor me aan. Die taxi stopte en de jongen van de Spar wist niet hoe snel hij weg moest zijn.

‘’What’s your name?’’ vroeg de taxichauffeur. Ik gaf hem mijn naam, die kwam hem niet bekend voor.

‘’I have been booked. Can’t take you with me’’, en zo reed hij weg.

Taxi weg, Sparmedewerker weg, verloren in een onbekende stad. Er zat niets anders op dan mijn spullen bij elkaar te rapen, Google maps wederom te openen en maar te gaan lopen. Google gaf aan dat het 2,5 kilometer lopen zou zijn. Een aardig stuk, zeker als je ongeveer 30 kilo bagage mee sjouwt.

Bezweet en pissig probeerde ik mijn stemming om te zetten naar iets positiefs. Misschien had ik wel hele leuke huisgenoten! Na een half uur te hebben gelopen kwam ik dan eindelijk aan bij mijn appartementencomplex. Een paar meer verderop scheen er een lamp. Dat blijkt het kantoor van de beveiliger te zijn. Hij laat mij zien hoe ik het appartement binnenkom en waar de lift zich bevindt in het gebouw. Daarna is het aan mij.

Ik doe de deur open van mijn appartement en werd verwelkomd door een donkere gang. Ik heb kamer 1, meteen rechts naast de voordeur. Ik doe de deur open en een ijzige wind komt mij tegenmoet. Ik zet de lamp aan en dump mijn koffer naast het bed. Het kleine raam van mijn kamer staat nog open. Meteen doe ik hem dicht en zet de verwarming aan. Gelukkig warmt het hier redelijk snel op. Ik laat mijn spullen staan voor wat het is en loop richting de woonkamer. Daar staat een wasrek met allemaal kleding erop en het keukenblad staat vol met afwas. Het zag er niet uit zoals op de foto’s. De paniek sloeg toe. Hoe moest ik dit als mijn thuis gaan zien? Ik appte naar huis en voelde mij een beetje gerustgesteld dat ik niet aan de andere kant van de wereld zat. Ik besloot om mijn koffer leeg te pakken en mijn kamer een beetje eigen te maken.

Nu zit ik al drie dagen in dit appartement en eigenlijk, is het zo slecht nog niet.