Zandscheppen in de Schoorlse duinen

Eindelijk heb ik weer eens een weekje vakantie. Een weekje die gevuld gaat worden met reizen, nieuwe plekken ontdekken en genieten van mijn vrije tijd. Deze zomer ga ik op vakantie met mijn schoonfamilie en wij spenderen deze week in het mooie, Nederlandse Schoorl.

Schoorlse duinen

Als je mij van tevoren had gezegd dat ik naar Schoorl ging, had ik je met vragende ogen aangekeken. Schoorl, waar ergens ligt dat? Het is een dorp met iets meer dan 4500 inwoners in het westen van Nederland. Naar genoeg ligt het plaatsje op een paar kilometer afstand van de kust. Dit betekent dat het strand, met leuke strandtenten, om de hoek ligt. Schoorl heeft daarnaast ook de hoogste duin van Nederland (55,5 meter) die klaarstaat om beklommen te worden en de bossen lonken om doorheen te fietsen.

Wij besluiten om onze vakantie af te trappen met een wandeling door de Schoorlse duinen. Bij het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer, die de duinen van Schoorl beschermt, staat een kaart die verschillende wandelroutes aangeeft. Door middel van gele, paarse, rode, groene en zwarte pijltjes kun je de gekozen route bewandelen. Wij kiezen ervoor om voor de langste wandeling te gaan van 5,2 kilometer; de zwarte route. Slechts 5,2 kilometer lopen door bossen en duinen. Makkelijk gedaan zou je zeggen, maar ik vergat even dat duinen bestaan uit zand. Los zand. Zand dat klaar ligt om je schoenen te vullen. Zand dat je 3 dagen later nog tussen je tenen vindt.

Met volle moed beginnen we aan de wandeling. De route begint meteen met een mooie uitdaging. Een lange en stijle trap brengt je naar de top van een van de duinen, daar begint het pas echt. Nu heb ik geen slechte conditie, maar zo’n trap met circa 200 traptreden stijl omhoog, blijft toch lastig. Hijgend kom ik boven en schiet ik een paar plaatjes van het uitzicht. Gelukkig ben ik niet de enige die even moet bijkomen van deze klim, maar we geven niet op. Ik trek mijn trui uit, knoop hem om mijn middel en stap weer door. Nog maar 5 kilometer te gaan.

De duin op

Het grappige van de Schoorlse duinen is dat deze zich gedeeltelijk bevinden in het bos. Ik associeer duinen altijd met de zee. Met meeuwen die over je heen vliegen en je kibbeling pikken. Met het geruis van golven op de achtergrond, maar hier is het stil. Het enige geluid dat je hoort is het geluid die je zelf maakt. Deze stilte, het ontspant.

Na ongeveer 3 kilometer wandelen, passeren we een gigantische duin. Sterker nog, ik denk dat het meerdere duinen bij elkaar waren. De duinen waren fel wit en de zon werd weerkaatst op het zand. Mijn vriend en ik besluiten om even van de route af te wijken en we klimmen omhoog. Het zand zakt onder ons vandaan. Ik houd zijn hand stevig vast, zodat ik niet naar beneden glijd. De gaten die de mensen bovenop de duin hadden gemaakt waren verdwenen. Het was glad zand en niets meer dan dat. Het gladde van het zand, de felle zon en het lichte windje zorgen ervoor dat het wel de Sahara lijkt. Een eenzame grasspriet beweegt mee op de wind. Ik sluit mijn ogen en keer naar de zon. Dit is genieten.

Witte duinen

De route loopt langzaam af. We komen nog langs een vogelmeer waar koeien zouden staan grazen, maar ik heb in de verste verte geen koe gezien. Misschien hebben anderen geluk.

Op het einde lopen we over een fietspad. Ik ben moe en ben blij dat het eind in zicht is. Een duinwandeling is toch altijd pittiger dan je in eerste instantie denkt. Bovendien was de route die 5,2 kilometer was naar mijn gevoel langer. Mijn stappenteller gaf dan ook aan dat ik in totaal 7 kilometer had gelopen. Misschien komt dat doordat het landschap veel heuvels bezat, waardoor het langer leek. Of het nou 5,2 kilometer of 7 kilometer was, de wandeling was prachtig en ik voelde me voldaan toen ik in het vakantiehuisje op de bank kon ploffen. Vaak denk ik dat je naar het buitenland moet om een mooie omgeving te zien. Misschien is het maar goed dat ik deze zomer weer wat meer van Nederland ga zien.